เป็นครั้งแรกที่ชีวิตมีเป้าหมายอย่างจริงจังนอกจากการไปเยือนแดนปลาดิบอย่างญี่ปุ่น...
เข้ามหาวิทยาลัย
คิดว่านักเรียนวัยม.6 ทุกคนคงเคยมีความรู้สึกแบบนี้สินะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
และเป็นครั้งแรกที่รู้สึกโกรธตัวเองขนาดนี้
ประมาท ไม่ตั้งใจและไม่เคยใส่ใจ...
จวบจนกระทั่งใกล้ถึงวินาทีสุดท้าย
น่าแปลกที่ตลอดระยะเวลาที่เรียนม.ปลายที่ผ่านมา เราไม่เคยหาเป้าหมายเจอเลยสักครั้ง
อยากเรียนอะไร อยากเป็นอะไร และอยากใช้ชีวิตแบบไหน
ไม่รู้เลย ไม่เคยรู้เลย
ทุกๆ วัน ใช้ชีวิตไปกับเสียงเพลง ไอดอล การ์ตูนและนิยาย
แต่อย่างน้อย ทุกๆ วันนั้น เราก็ยิ้มได้อย่างมีความสุข
ทุกอย่างหล่อหลอมให้เรากลายเป็นคนแบบนี้
และเราไม่เคยเสียใจ ที่ชีวิตได้ดำเนินไปพร้อมกับสิ่งบันเทิงเหล่านั้น
เอ๊ะ นอกเรื่องนี่หว่า...ฮ่าๆๆๆๆๆ
เอาเป็นว่าตอนนี้เรามีเป้าหมายในชีวิตแล้ว และกำลังตั้งใจทำมันในแบบของเรา ถ้าได้เมื่อไหร่แล้วจะมาบอกแต่ถ้าไม่ได้ก็จะเงียบหายไปแบบเนียนๆ กร๊ากกกกกก
เอาล่ะ ไฟท์ติ้ง!!!
อัพเดทชีวิตช่วงนี้กันสักนิด...จะเป็นการเมาท์เพื่อนตัวเองซะส่วนใหญ่
ที่โรงเรียนก็ยังเหมือนเดิม เรียนไปเรื่อยๆ แต่จะมีพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปนิดหน่อยคือ จากที่เวลาว่างจะมานั่งเมาท์มอยกับ T ซังเพื่อนเลิฟ ก็เปลี่ยนมาเป็นอ่านหนังสือ (เรียน) แทน
T ซังเองก็กำลังพยายามอยู่เหมือนกัน...
เราสองคนก็ยังเหมือนเดิมนั่นแหละ ทั้งแกล้งทั้งเกรียนใส่กันไปมา แต่ก็เป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดอ่ะนะ ฮ่าๆๆๆ
อ้อ ช่วงนี้เราสนิทกับเพื่อนอีกคนด้วยแหละ ไม่สิ ตั้งแต่ช่วงเทอม 1 นั่นแหละ ในที่นี้จะเรียกว่า 'F ตัน'
F ตันเป็นเพื่อนร่วมห้อง นั่งข้างหลัง T ซัง แต่ที่ผ่านมาไม่เคยได้คุยกันจริงจังสักครั้ง ส่วนใหญ่ F ตันจะคุยกับ T ซังซะมากกว่าเพราะเรียนสายศิลป์ คำนวณเหมือนกัน
จนกระทั่ง F ตัน ตกหลุมรักชานยอล
ก็ไม่รู้มาตกลงปลงใจ (?) กับชานยอลได้ยังไงอ่ะนะ แปลกใจอยู่เหมือนกัน เพราะปกติ Fตันจะชอบแนวๆ ฝรั่งหน่อย แต่ช่างเหอะ หลังจากนั้นเราสองคนก็คุยกันมากขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้มาสนิทกันแล้วล่ะ 55555+ ขอบอกเลยว่า F ตันเป็นยอดคนดี เป็นยอดคนเสียสละ จนบางครั้งก็แอบคิดไม่ได้ว่าดีเกินไปรึเปล่า (//โดนตบ)
อีกคนที่ไม่พูดถึงไม่ได้ ในที่นี้จะเรียกว่า P ซัง
เป็นอีกบุคคลหนึ่งที่สนิทกับเรามากเป็นอันดับต้นๆ ของห้อง พูดได้เลยว่าชีวิตม.ปลายของเราถ้าไม่มี P ซังก็อาจบรรลัยได้ตั้งแต่ขึ้นม.5
ขาดไม่ได้จริงๆ นะคนนี้ 555+
คอยเป็นเพื่อนคุย คอยเป็นห่วง คอยช่วยเหลือและให้กำลังใจกันเสมอ
ขอบคุณนะ
ตอนนี้ P ซังกำลังมุ่งมั่นกับการสอบหมอ ขอให้โชคดีนะ เธอทำได้อยู่แล้ว
พูดถึงใครอีกดี อ้อ กีวี (นามสมมติ)
กีวีเป็นเพื่อนที่สนิทกับ T ซังมากที่สุด และก็สนิทกับเราพอสมควร ขยันเอาโล่ เราก็กีวีถือว่าคุยกันบ่อยมากนะ ปรึกษากันบ่อยๆ ถึงทัศนคติบางอย่างจะไม่ตรงกัน แต่เราก็อยู่กันได้ กีวีนั่งด้านหลังเรา เป็นคนที่จริงใจ พูดตรง บางทีก็แรงไปนิดส์ แต่โอเค รับได้ 5555+ กีวีก็ต้องการสอบหมอเหมือนกัน ขอให้ติดนะ
มาพูดถึง G จัง กันบ้างดีกว่า
คนนี้อยู่ห้องเดียวกันมาตั้งแต่ม.1 ตัวสูงพอๆ กับเรา ทำให้เราชอบไปกอด G จังเสมอ บางทีก็หอมแก้มทำให้ผช.ที่จิ้นยูริบางคนสติแตกอยู่บ่อยๆ Gจังเป็นคนน่ารักสดใส ถึงคนอื่นจะชอบว่า G จังต๊องๆ ก็เหอะ แต่ยังไงเราก็รู้สึกว่าน่ารักอยู่ดีน่ะแหละ อยากได้เป็นน้องสาวอ่ะ 555+
ปล.ที่จริงแล้วนี่เป็นนิสัยส่วนบุคคล เราเป็นคนที่นิสัยคล้ายๆ ยูโกะคือชอบสกินชิพมาก บางทีที่ไปกอด G จังบ่อยๆ เพราะยัย T ซังมันไม่ยอมให้กอดจริงๆ ซะที =______= ยัยนี่เกลียดการสกินชิพเข้าไส้ ชิส์
ขาดใครอีก อ้อ DJ
DJ นี่เป็นผู้หญิงน่ะเออ เป็นมุสลิมที่เคร่งในศาสนามากๆ เป็นอีกคนที่เราสามารถคุยได้เรื่อยๆ 555+ อยู่ในขั้นสนิทอีกคนนึงเลยล่ะ คงเป็นเพราะกรุ๊ป A เหมือนกันด้วยล่ะมั้ง ทำให้เรื่องบางเรื่องเราสองคนเข้าใจกันโดยที่คนอื่นอาจจะไม่เข้าใจเรา 555+
ต่อด้วย นันนัน
นันนัน เป็นเพื่อนสนิทของ G จัง เป็นบุคคลที่ยากแท้หยั่งถึง =__=;; กำแพงสูงมาก เข้าถึงยากมาก รูปร่างค่อนข้างสูง หน้าตาจัดว่าดูดีถือว่าป๊อปในหมู่ผู้ชายใช้ได้ แต่ไม่มีใครกล้าจีบ -*- เราไม่เคยคุยกับนันนันจริงๆ จังๆ หรอก แม้ว่าช่วงปิดเทอมตอนม.4 จะเคยเรียนเคมีด้วยกันแค่สองคนก็เหอะ แต่ก็ยังไม่สนิทอยู่ดี เพราะกำแพงที่สูงลิ่วของนาง 5555+ จนกระทั่งเทอมที่แล้วที่มีงานกลุ่มวิชาประวัติศาสตร์นั่นแหละ...
เราเป็นคนที่ต้องเป็นลีดเดอร์ให้กลุ่มเสมอ ซึ่งก็ไม่เข้าใจว่าทำไม -*- บางครั้งก็ไม่ได้อยากเป็นเลยจริงๆ ภาระหนักมาก และครั้งนี้ก็เช่นกัน และนันนันก็เป็นคนที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ โดยมาช่วยเราทำรายงานถึงบ้าน
ซาบซึ้งมากอ่ะ บ่องตง
ที่จริงแล้วนันนันเป็นคนที่มีสภาวะเป็นผู้นำมากกว่าเราอีกนะ ทำไมไม่ให้นางลีดกลุ่มไปวะ ไม่เข้าใจ =_=
นั่นแหละ หลังจากเหตุการณ์นั้นพวกเราก็สนิทกันมากขึ้นอย่างรวดเร็ว อาจเป็นเพราะบางอย่างที่คล้ายกัน อย่างที่บอกในตอนแรกว่านันนันเป็นคนที่มีกำแพงสูงลิ่ว ยากแท้หยั่งถึง อันที่จริงในสายตาคนภายนอกเราก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน แต่อันที่จริงคือไม่มีอะไรอ่ะ จริงๆ กำแพงนั่นเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา 5555+
และตอนนี้เรายิ่งสนิทกับนันนันมากขึ้นไปอีกเพราะอยู่ๆ นันนันก็มาชอบวง EXO ด้วยอิทธิพลของน้องสาวและที่สำคัญ...
เรามีเป้าหมายเดียวกัน
สำหรับเรา นันนัน ไม่ใช่ 'คู่แข่ง' แต่เป็น 'เพื่อนร่วมทาง'
เราจะต้องไปด้วยกัน...
เวิ่นเรื่องนันนันเยอะละ พอเหอะ 555+
คนสุดท้ายที่จะพูดถึงคือ แยมจัง
เรารู้จักกับแยมจังมาตั้งแต่ม.1 แต่แยมจังก็ย้ายไปกรุงเทพตอนม.2 แต่เราก็ยังติดต่อกันเสมอ แยมจังชอบโทรมาปรึกษาเราหลายๆ เรื่อง และมีอีกสิ่งหนึ่งที่เชื่อมเราไว้ด้วยกัน...
ไอดอล
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
หกปีแล้วนะเว้ยเฮ้ย! ทุกปิดเทอมแยมจังจะมานอนที่บ้านของเราเสมอ (ยกเว้นตอนม.5 ที่เราต้องเรียนพิเศษอย่างบ้าคลั่ง) เพราะเหตุนี้แหละ ทำให้แยมจังรู้นิสัยรู้ไส้รู้พุงของเราหมด =__=;;
แยมจังเป็นคนมองโลกในแง่ร้าย และมีบุคลิกค่อนข้างอมทุกข์ ที่จริงมันหน้าตาน่ารักอยู่นะ -*- ติดตรงชอบทำหน้าเศร้านี่แหละ แถมเป็นคนยิ้มไม่เก่งทั้งที่เวลายิ้มมันก็น่ารักดีออก =_=
ขอบคุณสำหรับเป้าหมายที่มอบให้กัน และขอบคุณที่ยังนึกถึงกันเสมอ
รักแกมากนะ!
แปะจิเน็นให้เลยอ่ะ 555+
ขอจบการเวิ่นเว้อแต่เพียงเท่านี้ สวัสดี ราตรีสวัสดิ์ ฮ่าๆๆๆๆ
